W świecie europejskiego futbolu, gdzie rywalizacja jest esencją, a starcia gigantów piszą historię, niektóre konfrontacje nabierają szczególnego znaczenia. Spotkania pomiędzy Atlético Madryt a Juventusem to właśnie takie wydarzenia – pełne taktycznych zawiłości, indywidualnych błysków i dramatyzmu, który na długo zapada w pamięć kibiców. Choć nie jest to rywalizacja z wielopokoleniową tradycją, jaką znamy z El Clásico czy Derby d’Italia, to intensywność i stawka ostatnich lat, szczególnie w Lidze Mistrzów, wyniosły te pojedynki do rangi klasyków nowej ery.

Z jednej strony mamy Atlético Diego Simeone – zespół będący ucieleśnieniem waleczności, dyscypliny taktycznej i niezłomnej woli walki, często budujący swój sukces na żelaznej obronie i szybkich kontratakach. Z drugiej strony Juventus, symbol włoskiej potęgi, klub o bogatej historii i nienasyconym apetycie na trofea, który przez lata stawiał na solidność, doświadczenie i indywidualne geniusze, zdolne przesądzić o losach meczu. Kiedy te dwa światy się zderzały, emocje były gwarantowane, a rezultat często wisiał na włosku.

W niniejszym artykule zagłębimy się w genezę i dynamikę tej fascynującej rywalizacji. Przeanalizujemy kluczowe starcia, taktyczne niuanse, role poszczególnych zawodników oraz pozaboiskowe konteksty, które kształtowały narrację wokół tych meczów. Przyjrzymy się, dlaczego Atletico Madryt i Juventus, mimo pozornych różnic w filozofii gry, często stwarzali widowiska pełne napięcia i heroizmu, stając się jednym z najbardziej intrygujących duetów ostatnich lat w Lidze Mistrzów.

Narodziny Rywalizacji na Szczycie Europy: Pierwsze Iskry

Choć Atlético Madryt i Juventus to kluby o długiej i bogatej historii, ich drogi w europejskich pucharach zaczęły krzyżować się regularnie dopiero w ostatnich latach, w erze dominacji Diego Simeone na ławce trenerskiej Rojiblancos. Pierwsze znaczące starcia miały miejsce w fazie grupowej Ligi Mistrzów w sezonie 2014/2015. Był to czas, gdy Atlético, po sensacyjnym zdobyciu mistrzostwa Hiszpanii w poprzednim sezonie i dotarciu do finału Ligi Mistrzów, umacniało swoją pozycję w europejskiej elicie. Juventus zaś, pod wodzą Massimiliano Allegriego, również budował nową potęgę na włoskiej arenie, dążąc do powrotu na europejski szczyt.

Pierwsze spotkanie w Madrycie, 1 października 2014 roku, zakończyło się zwycięstwem Atlético 1:0 po golu Ardy Turana. Był to klasyczny mecz w stylu Simeone – zacięty, fizyczny, z minimalną liczbą szans, gdzie jedna bramka zadecydowała o wyniku. Rewanż w Turynie, 9 grudnia 2014 roku, był równie taktyczny i zakończył się bezbramkowym remisem. Choć wyniki te nie były spektakularne, już wtedy zarysowały się pewne schematy: Atlético jako zespół niezwykle trudny do pokonania, grający z pasją i organizacją, oraz Juventus, który mimo posiadania dużej jakości, musiał zmierzyć się z niezwykle szczelną defensywą Madrytu.

Mimo że te pierwsze starcia były „tylko” fazą grupową, zwiastowały one, że potencjalne przyszłe konfrontacje, szczególnie w fazie pucharowej, będą dostarczać znacznie większych emocji. Oba kluby przebrnęły przez grupę, a Juventus niespodziewanie dotarł nawet do finału Ligi Mistrzów w tamtym sezonie, gdzie uległ Barcelonie. Te wczesne mecze pokazały, że Atlético i Juventus reprezentują dwa różne, ale równie skuteczne podejścia do futbolu na najwyższym poziomie, co stało się fundamentem dla ich późniejszych, bardziej dramatycznych pojedynków.

Bitwy na Zielonym Dywanie: Kluczowe Starcie w Lidze Mistrzów 2019

Najważniejszy i najbardziej pamiętny rozdział w historii rywalizacji Atlético Madryt z Juventusem napisał się w 1/8 finału Ligi Mistrzów w sezonie 2018/2019. Było to starcie, które na zawsze wryło się w pamięć kibiców i stało się synonimem zarówno boiskowej determinacji, jak i niezwykłych zwrotów akcji. Po stronie Juventusu główną siłą napędową był Cristiano Ronaldo, świeżo sprowadzony z Realu Madryt z misją zdobycia Ligi Mistrzów dla turyńskiego klubu. Jego obecność dodawała meczom dodatkowego wymiaru, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego długą i bogatą historię rywalizacji z Atlético w barwach lokalnego rywala.

Pierwszy Akt: Madrycki Mur i Gole Obrony

Pierwszy mecz, rozegrany 20 lutego 2019 roku na Wanda Metropolitano w Madrycie, był esencją filozofii Diego Simeone. Atlético, wspierane przez fanatycznych kibiców, stworzyło prawdziwą fortecę. Juventus, pomimo prób i obecności Ronaldo, nie był w stanie sforsować madryckiej obrony. Co więcej, Atlético zadało ciosy, które wstrząsnęły Juventusem. Dwa gole, zdobyte po stałych fragmentach gry przez obrońców – José Giméneza w 78. minucie i Diego Godína w 83. minucie – dały Los Colchoneros komfortowe zwycięstwo 2:0. Był to wynik, który wydawał się stawiać Juventus pod niezwykle trudną presją przed rewanżem. Niewielu wówczas wierzyło w odwrócenie losów dwumeczu, biorąc pod uwagę jak rzadko Atlético traciło dwubramkową przewagę na tym etapie rozgrywek.

Drugi Akt: Ronaldo Show i Niesamowity Comeback

Rewanż na Allianz Stadium w Turynie, 12 marca 2019 roku, przeszedł do historii jako jeden z najbardziej spektakularnych comebacków w Lidze Mistrzów. Juventus, prowadzony przez Massimiliano Allegriego, stanął przed ogromnym wyzwaniem, ale jego największa gwiazda, Cristiano Ronaldo, wzniósł się na wyżyny. Ronaldo, zdeterminowany by udowodnić swoją wartość, pokazał, dlaczego jest nazywany „królem Ligi Mistrzów”.

Portugalczyk otworzył wynik już w 27. minucie, zdobywając bramkę głową. Na początku drugiej połowy, w 49. minucie, ponownie uderzył głową, a piłka po rykoszecie od Jana Oblaka minimalnie minęła linię bramkową – technologia goal-line potwierdziła bramkę, wyrównując stan dwumeczu. Napięcie sięgało zenitu. Gdy wydawało się, że mecz zmierza ku dogrywce, w 86. minucie Federico Bernardeschi został sfaulowany w polu karnym Atlético przez Ángela Correę. Sędzia podyktował rzut karny, który pewnie wykorzystał Cristiano Ronaldo, kompletując hat-tricka i ustalając wynik na 3:0 dla Juventusu. Łączny wynik 3:2 dla Juventusu sprawił, że to właśnie Stara Dama awansowała do ćwierćfinału.

Ten mecz był kwintesencją dramy Ligi Mistrzów. Pokazał, że w futbolu nic nie jest przesądzone do ostatniego gwizdka i że nawet najsolidniejsza obrona może zostać pokonana przez indywidualny geniusz i kolektywną determinację. Dla Atlético było to bolesne doświadczenie, które jednak stało się lekcją na przyszłość. Dla Juventusu i Ronaldo, to był triumf woli i potwierdzenie statusu jednych z największych aktorów na europejskiej scenie.

Taktyczne Szachy: Filozofie Atlético i Juventusu w Zderzeniu

Starcia między Atlético Madryt i Juventusem to klasyczny przykład zderzenia dwóch różnych, ale równie skutecznych filozofii piłkarskich. Z jednej strony, Diego Simeone i jego Atlético, z drugiej, różni menedżerowie Juventusu (Massimiliano Allegri, Maurizio Sarri, Andrea Pirlo), każdy z własnym podejściem, ale zawsze z naciskiem na wynik.

Atlético Madryt: Niezłomna Forteca i Kontratak

Pod wodzą Diego Simeone, Atlético Madryt stało się archetypem drużyny opartej na dyscyplinie taktycznej, intensywności i żelaznej obronie. Ich styl, często określany jako „Cholismo”, zakłada kompaktową formację (najczęściej 4-4-2 lub 4-5-1 w fazie defensywnej), głębokie ustawienie obronne i agresywny pressing w środku pola. Celem jest zminimalizowanie przestrzeni dla rywala, zmuszenie go do błędów i szybkie przejście do ataku po odzyskaniu piłki. Statystyki często to potwierdzają: Atlético regularnie ma niższy wskaźnik posiadania piłki, ale za to wyższy współczynnik udanych wślizgów i odbiorów. W sezonie 2018/2019, kiedy doszło do pamiętnego starcia z Juventusem, Atlético było jednym z liderów w liczbie czystych kont, co odzwierciedlało ich defensywną siłę. Ich bramki często padały po stałych fragmentach gry (jak w pierwszym meczu z Juve) lub szybkich kontratakach, wykorzystujących szybkość i precyzję Antoine’a Griezmanna czy Álvaro Moraty.

Kluczem do sukcesu Atlético jest również mentalność. Simeone zaszczepił w swoich zawodnikach bezkompromisową wolę walki, potrafiąc wycisnąć z nich maksimum, zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Każdy zawodnik, od napastnika po bramkarza, jest zaangażowany w obronę. Ten styl, choć przez niektórych krytykowany za „antyfutbol”, okazał się niezwykle efektywny w eliminacji silniejszych na papierze rywali, a także w zdobywaniu trofeów, w tym dwukrotnie mistrzostwa Hiszpanii.

Juventus: Kontrola, Indywidualności i Różne Odcienie

Juventus pod wodzą różnych trenerów prezentował nieco zmienne oblicza, ale zawsze z pewnymi fundamentalnymi zasadami. Massimiliano Allegri, który prowadził Juventus w pamiętnym dwumeczu z Atlético w 2019 roku, preferował styl oparty na solidnej obronie (często trójka obrońców, ale z elastycznymi przejściami do czwórki), kontroli środka pola i wykorzystaniu indywidualnych umiejętności ofensywnych. Jego zespoły potrafiły dostosować się do rywala, grając zarówno z kontry, jak i dominując posiadanie piłki, w zależności od potrzeb. Allegri stawiał na doświadczonych zawodników i taktyczną dyscyplinę, ale zawsze pozwalał na swobodę gwiazdom takim jak Cristiano Ronaldo, Paulo Dybala czy Miralem Pjanić.

W Juventusie, zwłaszcza w erze Ronaldo, nacisk kładziono na efektywność i maksymalne wykorzystanie jego potencjału strzeleckiego. Często obserwowaliśmy budowanie akcji wokół Portugalczyka, z piłką dostarczaną mu w kluczowych strefach. W przeciwieństwie do Atlético, Juventus często grał bardziej pragmatycznie, dążąc do minimalnych, ale pewnych zwycięstw, co było cechą charakterystyczną włoskiego calcio.

Późniejsi trenerzy, tacy jak Maurizio Sarri (z jego naciskiem na „Sarri-ball”, czyli szybkie podania i posiadanie piłki) czy Andrea Pirlo (który próbował wprowadzić bardziej progresywny i ofensywny styl), próbowali modyfikować ten schemat, co czasem prowadziło do mieszanych rezultatów, zwłaszcza w Lidze Mistrzów. Jednak w starciach z Atlético, zawsze kluczowa okazywała się zdolność do przełamania ich defensywy i efektywność w wykorzystywaniu nielicznych szans.

Pojedynki Atlético z Juventusem były więc prawdziwymi partiami szachów, gdzie Simeone próbował dusić grę i czekać na błąd, a Juventus szukał sposobu na otwarcie przestrzeni, często polegając na błysku geniuszu swoich gwiazd. Zderzenie tych stylów za każdym razem dostarczało kibicom niezapomnianych wrażeń.

Gwiazdy na Scenie: Indywidualności, Które Kształtowały Wynik

Wielkie mecze to zawsze pojedynki indywidualności, a starcia Atlético Madryt z Juventusem były areną dla wielu topowych zawodników, którzy swoimi występami potrafili przesądzić o losach spotkań.

Cristiano Ronaldo: Kat Atlético w Barwach Juventusu

Nie da się mówić o tej rywalizacji bez wymienienia Cristiano Ronaldo. Jego hat-trick w meczu rewanżowym w 2019 roku to kamień milowy w tej historii. Ronaldo, który przez lata był koszmarem Atlético jako zawodnik Realu Madryt (strzelając im wiele bramek w derbach i finałach Ligi Mistrzów), przeniósł swój „klątwa” na Rojiblancos w barwach Juventusu. Jego zdolność do gry pod presją, niezrównana skuteczność w powietrzu i precyzja w wykończeniu sprawiły, że stał się największym zagrożeniem dla defensywy Simeone. W całej karierze, Ronaldo zdobył przeciwko Atlético 25 bramek w 35 meczach, co czyni go ich największym katem. Jego wpływ na morale Juventusu w tamtym dwumeczu był nieoceniony, a jego występy stanowiły idealny przykład roli „clutch playera” – zawodnika, który bierze odpowiedzialność na siebie w kluczowych momentach.

Antoine Griezmann: Błysk Kontry Atlético

Po stronie Atlético, kluczową postacią był Antoine Griezmann. Francuz, będący w tamtym okresie liderem ataku Los Colchoneros, odpowiadał za przełamywanie linii obrony rywali, kreowanie szans i zdobywanie bramek. Griezmann, choć nie strzelił gola w pamiętnym dwumeczu z 2019 roku, był nieoceniony w pressingu i rozpoczynaniu szybkich kontrataków, które były esencją stylu Simeone. Jego technika, wizja gry i pracowitość sprawiały, że był idealnym ogniwem łączącym obronę z atakiem. Jego odejście do Barcelony po tamtym sezonie było symbolicznym końcem pewnej ery w Atlético i pokazało, jak trudno jest zastąpić tak wszechstronnego zawodnika.

Giorgio Chiellini i Diego Godín: Generałowie Obrony

Wielką rolę w tych meczach odgrywali także obrońcy. Giorgio Chiellini po stronie Juventusu i Diego Godín po stronie Atlético byli ucieleśnieniem twardości, doświadczenia i przywództwa. Obaj byli legendami swoich klubów, słynącymi z bezkompromisowej gry, doskonałego czytania gry i umiejętności zdobywania kluczowych bramek (jak Godín w pierwszym meczu z Juve). Ich pojedynki z napastnikami rywali były miniatura wojnami, a ich obecność na boisku dodawała zespołom pewności siebie i defensywnej solidności. Chiellini, mimo że w rewanżu nie zdołał powstrzymać Ronaldo, był kluczowy w budowaniu szczelnej obrony Juventusu, która rzadko pozwalała na swobodę Atlético.

Inni Ważni Gracze

Warto również wspomnieć o innych zawodnikach, którzy mieli swój wkład: Paulo Dybala i Miralem Pjanić w Juventusie, odpowiedzialni za kreatywność i rozegranie, oraz Koke i Saul Niguez w Atlético, będący płucami zespołu w środku pola. Każdy z nich, poprzez swoją rolę taktyczną i indywidualne umiejętności, dodawał cegiełkę do intensywności i jakości tych starć, czyniąc je prawdziwym świętem futbolu na najwyższym poziomie.

Poza Boiskowymi Liniami: Transfery, Finanse i Tożsamość Klubowa

Rywalizacja Atlético Madryt i Juventusu to nie tylko starcia na boisku, ale także interesujące powiązania poza nim, szczególnie w kontekście transferów i filozofii budowania klubów.

Transfery Łączące Kluby

Historia transferów między Atlético a Juventusem (lub zawodników, którzy grali w obu klubach) jest stosunkowo krótka, ale znacząca. Najbardziej prominentnym przykładem jest Álvaro Morata. Hiszpański napastnik, który jest wychowankiem Realu Madryt, grał dla Juventusu w dwóch okresach (2014-2016 i 2020-2022, na wypożyczeniach z Chelsea i Atlético) oraz dla Atlético Madryt (od 2019 roku, również po wypożyczeniu z Chelsea, a później jako stały transfer). Jego obecność w obu klubach dodawała pikanterii starciom, a kibice z sentymentem wspominali jego występy w obu barwach.

Innym przykładem jest Mario Mandžukić, który był kluczowym napastnikiem Atlético Madryt w sezonie 2014/2015, a następnie przeniósł się do Juventusu, gdzie stał się ważnym ogniwem w ataku i zdobywał bramki również w Lidze Mistrzów. Choć nie był to bezpośredni transfer między klubami, pokazuje on pewne wspólne obszary zainteresowań na rynku transferowym – kluby szukały podobnego profilu napastnika: silnego, walecznego, skutecznego.

Te transfery pokazują, że obie drużyny poszukują zawodników o podobnych cechach: doświadczonych, twardych fizycznie, z silnym charakterem i zdolnością do gry pod presją. Jest to odzwierciedlenie ich własnej tożsamości klubowej.

Różnice i Podobieństwa w Tożsamości Klubowej i Finansach

Oba kluby, choć różnią się historią i geografią, posiadają pewne wspólne cechy, zwłaszcza w ostatnich latach. Zarówno Atlético, jak i Juventus, to kluby z silną tożsamością, duchem walki i historią, która kładzie nacisk na ciężką pracę i poświęcenie.

• Atlético Madryt: Często postrzegane jako „klub robotniczy” w cieniu bogatego Realu Madryt. Ich tożsamość jest zbudowana na determinacji, waleczności („Nunca dejes de creer” – Nigdy nie przestawaj wierzyć) i jedności z fanami. W ostatnich latach zarządzanie klubem i finanse pozwoliły na znaczny rozwój, w tym budowę nowego stadionu, Wanda Metropolitano, co znacząco zwiększyło ich przychody meczowe i pozwoliło na utrzymywanie się w czołówce europejskiej. Ich model finansowy opiera się na umiejętnym zarządzaniu budżetem, wykorzystywaniu wartościowych sprzedaży zawodników (np. Antoine’a Griezmanna) i inwestowaniu w talenty, często z Ameryki Południowej.
• Juventus: To klub o znacznie bogatszej historii sukcesów krajowych, z silnymi korzeniami w Turynie, związany z rodziną Agnelli i przemysłem samochodowym (FIAT). Ich tożsamość to „La Vecchia Signora” (Stara Dama) – symbol elegancji, tradycji i zwycięstw. Juventus ma znacznie większą globalną markę i możliwości finansowe niż Atlético, co pozwala im na sprowadzanie gwiazd światowego formatu, jak w przypadku Cristiano Ronaldo. Pomimo potężnego zaplecza finansowego, również Juventus musiał zmierzyć się z wyzwaniami, takimi jak afery korupcyjne („Calciopoli” w 2006 roku), które zmusiły ich do odbudowy od podstaw. Ich model finansowy, choć oparty na większych budżetach, również wymagał równowagi między inwestycjami a zyskami, czego przykładem była wysoka amortyzacja kontraktu Ronaldo.

Oba kluby łączy ambicja dominacji i walki o najwyższe cele w Europie, mimo że ich ścieżki i zasoby finansowe były różne. Ta ambicja, połączona z unikalnymi tożsamościami, sprawiała, że ich starcia były nie tylko sportową rywalizacją, ale także zderzeniem kultur i filozofii futbolu.

Anatomia Meczów: Analiza Wybranych Konfrontacji

Poza kluczowym dwumeczem z 2019 roku, Atlético i Juventus spotykały się również w innych okolicznościach, dostarczając kolejnych wniosków taktycznych i emocjonalnych.

Faza Grupowa Ligi Mistrzów 2019/2020

Po dramacie z 2019 roku, los ponownie skrzyżował drogi Atlético i Juventusu w fazie grupowej kolejnego sezonu Ligi Mistrzów. Tym razem jednak, w obu meczach brakowało aż takiej intensywności i dramatyzmu jak w pamiętnej 1/8 finału.

• Atlético Madryt 2:2 Juventus (18 września 2019): Mecz na Wanda Metropolitano był pełen zwrotów akcji. Juventus prowadził 2:0 po bramkach Juana Cuadrado i Blaise’a Matuidiego. Jednak Atlético, słynące z niezwykłej determinacji, odrobiło straty. Gole Stefana Savicia i Héctora Herrery w końcówce meczu (Herrera wyrównał w 90. minucie!) zapewniły Rojiblancos remis. Był to kolejny dowód na siłę charakteru drużyny Simeone i ich nieustępliwość do ostatniego gwizdka. Mimo braku zwycięstwa, remis z tak wymagającym rywalem po odrobieniu dwóch bramek był dla Atlético sukcesem.
• Juventus 1:0 Atlético Madryt (26 listopada 2019): Rewanż w Turynie był znacznie spokojniejszy. Juventus wygrał 1:0 po pięknej bramce Cristiano Ronaldo bezpośrednio z rzutu wolnego w 45. minucie. Mecz charakteryzował się taktyczną ostrożnością obu stron, a Juventus skupił się na kontrolowaniu wyniku po objęciu prowadzenia. Atlético, mimo prób, nie było w stanie znaleźć drogi do bramki Wojciecha Szczęsnego. Ten wynik pozwolił Juventusowi zapewnić sobie pierwsze miejsce w grupie, a Atlético, mimo porażki, również awansowało do fazy pucharowej.

Te mecze, choć nie tak pamiętne jak te z poprzedniego sezonu, pokazały, że obie drużyny wciąż respektują się nawzajem taktycznie i wiedzą, że każda bramka przeciwko nim jest niezwykle cenna. Potwierdziły one także, że Ronaldo, nawet w bardziej stonowanych meczach, potrafił być decydującym elementem.

Analiza Kluczowych Momentów i Decyzji

Wszystkie starcia między Atlético i Juventusem były festiwalem taktyki i koncentracji. Kilka powtarzających się elementów zasługuje na uwagę:

• Rola stałych fragmentów gry: Atlético Simeone to mistrzowie stałych fragmentów gry zarówno w obronie, jak i ataku. Ich gole w pierwszym meczu z 2019 roku (dwie bramki obrońców po rzutach rożnych) są tego najlepszym przykładem. Juventus musiał być niezwykle ostrożny w obronie własnego pola karnego.
• Indywidualne błędy vs. geniusz: Choć oba zespoły są znane z dyscypliny, to indywidualne błędy (np. faul Correii w polu karnym w rewanżu 2019) miały ogromny wpływ na wynik. Z drugiej strony, indywidualny geniusz (hat-trick Ronaldo, wolny Ronaldo) potrafił przesądzić o losach spotkania, nawet wbrew taktycznym założeniom.
• Psychologiczny aspekt: Atlético to zespół, który często próbuje wyprowadzić rywala z równowagi psychologicznej. Ich intensywność, agresywność i wsparcie kibiców sprawiają, że Wanda Metropolitano jest piekłem dla przeciwników. Juventus, z kolei, musiał wykazać się niezwykłą odpornością psychiczną, aby przetrwać presję i w końcu odwrócić losy dwumeczu.
• Zarządzanie meczem: Trenerzy obu zespołów byli mistrzami w zarządzaniu meczem, w tym wprowadzaniu zmian, które potrafiły odwrócić losy spotkania (np. wejście Joela Cancelo w rewanżu 2019, który ożywił ofensywę Juve).

Te analizy pokazują, że sukces w takich spotkaniach zależy od wielu czynników – od taktyki, przez kondycję fizyczną, po sferę mentalną i indywidualne błyski. Mecz Atlético Madryt – Juventus to zawsze była kompleksowa układanka.

Przyszłość Rywalizacji: Co Dalej dla Atlético i Juventusu?

Od czasu ostatnich bezpośrednich starć, zarówno Atlético Madryt, jak i Juventus przeszły pewne zmiany, choć ich nadrzędne cele i tożsamości klubowe pozostają niezmienne. Pytanie brzmi: czy możemy spodziewać się kolejnych epickich starć w najbliższej przyszłości i jakie czynniki mogą wpłynąć na ich dynamikę?

Aktualna Kondycja i Wyzwania

• Atlético Madryt: Drużyna Diego Simeone wciąż jest niezwykle trudnym rywalem. Mimo że po odejściu niektórych gwiazd musiała nastąpić częściowa przebudowa, Simeone nadal potrafi wydobyć z zespołu maksimum. Atlético pozostaje silne w obronie, choć czasem brakuje im skuteczności w ataku, co bywa ich piętą achillesową w Lidze Mistrzów. Ich stabilność finansowa jest solidna, a klub dalej inwestuje w rozwój i młode talenty.
• Juventus: Stara Dama przeszła przez burzliwy okres po odejściu Cristiano Ronaldo, zmianach trenerów i kłopotach finansowych, które doprowadziły do punktowej kary i wykluczenia z europejskich pucharów w sezonie 2023/2024. Klub skupia się teraz na odbudowie, stawiając na młodych zawodników i restrukturyzacji finansowej. Powrót do walki o Ligę Mistrzów jest priorytetem, ale zajmie to trochę czasu.

Potencjalne Przyszłe Scenariusze

Biorąc pod uwagę obecną sytuację, bezpośrednie starcia Atlético z Juventusem w Lidze Mistrzów nie są już tak gwarantowane jak w latach 2014-20